Πριν λίγες μέρες έμαθα για το απαράμιλλο γεγονός που έρχεται τον σεπτέμβρη. Μια φίλη μου τηλεγράφησε ιντερνετικά ότι μια ομάδα έχει βαλθεί να κινητοποιήσει κόσμο ενάντια του Δ.Ν.Τ. και της ελληνικής κυβέρνησης μέσω μιας γιορτής που θα συγκεντρώσει, αν ευοδώσουν η ιντερνετική κινητοποίηση Get Greece Back και τα ηλεκτρονικά παρακλάδιά της, ανθρώπους χωρίς διάκριση κομματικών, ιδεολογικών και φιλοσοφικών τοποθετήσεων. Όπως θα δούμε, η διάκριση που αποδέχονται έμμεσα, χωρίς δηλαδή να το γνωρίζουν, αυτοί που πήραν την πρωτοβουλία να ζητήσουν την Ελλάδα πίσω (κακώς μεταφράζουν το "Γκετ Γκρις Μπακ" στο site τους με το "Θέλουμε την Ελλάδα μας πίσω" ) δεν είναι μόνο αυτή μεταξύ μνήμης και λήθης. Διαβάζουμε στην προκήρυξή του "Γκετ Γκρις Μπακ":
"Εμείς είμαστε όμως Έλληνες. Το ξεχάσατε αυτό. Δεν είμαστε Αργεντίνοι. Δεν θα κατέβουμε με άδειες κατσαρόλες. Δεν θα φτάσουμε εκεί. Όσοι υποτίμησαν τους Έλληνες το πλήρωσαν ακριβά. Διαβάστε Ελληνική ιστορία. Αρχαία ή νεότερη."
Στην πραγματικότητα, οι συντάκτες αυτού του προσκλητηρίου καλούν τους παραλήπτες του να πάρουν την ιστορία με το μέρος τους, να οικειοποιηθούν δηλαδή την ιστορία που καθιερώθηκε από σχολικά εγχειρίδια και εποποιίες à la Τζέιμς Πάρις, μέσω ενός happening που θα έχει γεμάτες κατσαρόλες και πολλές εκπλήξεις. Διότι προτείνεται ένας μαγικός πόλεμος κατά της πείνας και της εξαθλίωσης - η προκήρυξη καταγγέλει τον ανεπίσημο αριθμό των 2.000.000 ανέργων, χώρια τις αυτοκτονίες, την βία και την εγκληματικότητα - σε ανθρώπους που θα συνωστίζονταν γύρω από τραπέζια στημένα από όσους θα ήθελαν να μοιραστούν φαγητό, πιοτό, μουσική και γιατί όχι χορό...
Δεν μιλάμε λοιπόν απλά για μια διασκεδαστική επιχείρηση, αφού το κύριο μέσο διαμαρτυρίας που αποσκοπείται κατά της στιγμής ή της συγκυρίας - η γιορτή - είναι ένα από τα κύρια εργαλεία της παγκόσμιας διακυβέρνησης - το άλλο είναι το πένθος -, που έχει βέβαια λάβει θεαματικές διαστάσεις: το χταπόδι πρόκρινε την Ισπανία ως κυπελλούχο του Μουντιάλ, η ηφαιστειακή στάχτη έκλεισε τα αεροδρόμια της Ευρώπης κι η Ακρόπολη έκλεισε από συμβασιούχους υπαλλήλους του υπουργείου πολιτισμού. Με άλλα λόγια, εικόνες και λόγια συμφοράς και θριάμβου, ήττας και νίκης, πένθους και γιορτής, συναλλάσσονται χωρίς σταματημό μπροστά στα μάτια μας για τα κεφάλια μας, ζωντανά ή live, με ή χωρίς την μεσολάβηση της κοινής γνώμης που ποτέ δεν ήταν - και δεν είναι - τόσο κοινή, αγοραία και φαντασμαγορική, όσο νομίζουν οι δημιουργοί του spot με τις κολώνες του Σουνίου και τα σπιτάκια της Σαντορίνης.
Η περίπτωση "Γκετ Γκρις Μπακ" είναι μια απο αυτές που μαρτυρούν την έλλειψη οποιασδήποτε αίσθησης του πολιτικού αφού οι φορείς της απόγνωσης που έχει σλόγκαν "Θέλουμε την Ελλάδας μας πίσω" ταυτίζουν την πολιτική με το κράτος. Για την ακρίβεια, οι εμπνευστές της κινητοποίησης δεν ζητάν πίσω την Ελλάδα αλλά το Κράτος που γεννήθηκε κι ανδρώθηκε με την βούλα τριών δυνάμεων οι οποίες δεν μπόρεσαν να κάνουν διαφορετικά από το να αναγνωρίσουν μια επικράτεια στο τέλος ενός αγώνα μεταξύ πολιτικών υποκειμένων - διανοουμένων, παπάδων, δραγουμάνων, προυχόντων, πασάδων, χωρικών, εμπόρων, κλεφτών και ληστών - που αγνοούσαν την κατάληξη του από τη στιγμή που ενεπλάκησαν για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικά αλλά ανάλογα μέσα. Ας αφήσουμε, έτσι, την εξωραϊστική ιδέα του αγώνα της εθνικής ανεξαρτησίας στους αφελείς αφού η Ελλάδα ήταν πάντα τόσο ελεύθερη όσο οι Η.Π.Α. σήμερα από την Κίνα, κι αντίστροφα. Αυτό στο οποίο πρέπει να επιμείνουμε είναι ο εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται ασίγαστα εδώ και αιώνες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Σε αυτό τον πόλεμο δεν παλεύουν πλέον σήμερα έθνη κατά του Δ.Ν.Τ. και υπόλογων κυβερνήσεων, αλλά στρατιές αποκλεισμένων ενάντια στην διανοητική απονεύρωση που επιχειρείται με τα πρότυπα ευτυχίας, ασφάλειας κι ομορφιάς της "καλής κοινωνίας". Αν έχετε όνειρα για μια επιτυχημένη καρριέρα και μια καλή σύνταξη, φιλοδοξίες για σπίτι και διακοπές με τζατζίκι σε λογικές τιμές, τότε οφείλετε να συμμετέχετε στη γιορτή του "Γκετ Γκρις Μπακ" που έχει για σημαία την άρνηση μιας κοινωνίας που εθελοτυφλεί μπροστά στην διάκριση μεταξύ Αργεντινού και Έλληνα, και, κατά συνέπεια, στο διαχωρισμό του ανθρώπου από τον πολίτη.
Με αυτό το φιλοσοφικό ζήτημα που έθεσε ξεκάθαρα η ιδρυτική πράξη της εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί, η Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη του 1789, θα ασχοληθούμε ώστε να αποσαφηνιστούν τα ζητήματα που σχετίζονται με το κράτος και με τον εθνικισμό αλλά κυρίως το σύνορο μεταξύ ζωής και θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου